Geen telefoontje, waarom ook niet.

Vandaag zou de Chirurg bellen.. Maar die belde maar niet dus heb ik zelf maar het Azm gebeld, en al snel werd duidelijk dat ik niet op de bel lijst stond. Geen fout van de arts maar van de communicatie daar. Maar soms wordt je er wel moe van, want dit gebeurt telkens opnieuw, twee keer nu daar. Maar vooral in het Amsterdam is communicatie een verbeter punt. De chirurg zei dat het hem het beste leek om alles te gaan verwijderen om meerdere redenen; De behandeling slaat niet aan en doet gewoon niks tot nu toe, de wond lekt teveel bloed en vocht wat wijst op een infectie en ook heb ik veel te veel pijn. Die drie dingen geven voor hem de doorslag, maar deze beslissing mag hij niet alleen nemen omdat ze dan een behandeling halverwege afbreken. Morgen belt de Chirurg terug en dan heeft hij overleg gehad. De bedoeling is dan dat de operatie snel volgt, voordat het schade gaat aanrichten! Ook zei hij dat ze gaan bekijken wat nu mijn mogelijkheden nog zijn, en die zijn beperkt zei hij. Pijnlijk maar dat wisten we al wel. Mijn lichaam is een wrak, en de staat waarin het verkeerd is slechter dan ooit! Mijn ouders zien me elke dag een stap terug doen en dat is pijnlijk, vooral omdat we allemaal zoveel hoop hadden. Want er zijn nou eenmaal geen garantie's, ook de vervolg operaties kunnen erg mis gaan, en dat houd in dat we in de onzekerheid blijven zitten.

Ik ben kapot, lichamelijk maar ook geestelijk. Ik ben moe, lopen gaat moeilijk beter dan het was, maar mijn conditie daarin tegen blijft achteruit gaan en dat houd in dat als ik 5 minuten sta ik behoorlijk moe, benauwd, en duizelig wordt.  Ik kan nog net naar het toilet komen en daar is alles mee gezegd. Mijn lichaam is kapot van al het vechten en heeft zijn diepste dal bereikt. Maar je moet door, want naast mijn pijn is er ook extreem veel verdriet bij mijn zussen en ouders. Mijn ouders zijn intens verdrietig, en zitten er ook doorheen.  Ik hoop dat de operaties nu snel gaan volgen, zodat ik er niet teveel bij na kan denken. Gewoon ondergaan en we zien wel waar alles eindigt.

Maar goed na alles heb ik morgen nog een herkansing staan die thuis afgenomen gaat worden. Een herkansing waar ik slecht op voorbereid ben, ik kan er niks beters van maken. Ik ben te moe om me druk te maken over presteren op school. Ik sta er prima voor en tuurlijk wil je goede cijfers halen, maar op dit moment vindt ik het wel even goed. Waarom stel ik mijn herkansing niet uit? Omdat ik gelijk behandeld wil worden en ook niet achter wil lopen. Het is goed zo. Dat betekend echter niet dat ik zomaar opgeef! Het betekend dat ik nu even een dip heb, en het eventjes niet kan opbrengen. Maar kijk uit in toesteek 3 ben ik weer helemaal terug en ga ik weer knallen!