He didn't call, ofcourse!

Vandaag was de dag dat ik weer een bel afspraak had met de chirurg. En toch leef je er dan naar toe. Eindelijk een datum, eindelijk wat duidelijkheid.
Toch blijft de gedachte steken dat ze je nog al wat keren zijn vergeten en dat je er niet te veel hoop bij moet hebben. Deze gedachte verdruk je dan maar weer omdat je vertrouwen wilt blijven houden. Vertrouwen in het ziekenhuis maar ook in de artsen. Ik denk dat dat vertrouwen onderhands erg aan het vervagen is. Ik heb namelijk geen telefoontje ontvangen vandaag. En natuurlijk kan je dan denken dat er iets tussen kan komen zoals een spoed operatie. Maar dat kun je zeggen bij de eerste vijf keer dat het je gebeurt, niet als het je elke keer opnieuw gebeurt. Communicatie is een serieus verbeter punt in vele ziekenhuizen. Morgen ga ik er zelf maar weer achter aan bellen.. Dat is ondertussen een vast gegeven geworden.

Op naar iets positiefs! School gaat me nog steeds erg goed af.. Hoe? Ik heb geen idee! Maar ik doe het goed, de cijfers zijn goed en ik blijf zelfs mezelf verbazen. Sinds maandag ben ik begonnen met alle achterstanden weg te werken. Ik kan niet zeggen dat alles mij komt aan waaien, ik moet er redelijk wat voor doen, maar dan lukt het wel.

Gister avond hebben Mijn zus, haar vriend, mijn ouders en ik samen een hapje gegeten. Ik vertelde mijn ouders dat ik over een tijdje een tattoo wil laten zetten. Ik weet heel goed dat met mijn medische situatie dat nu niet zoon verstandig idee is, maar over een tijdje als alles wat beter gaat wil ik er 1 laten zetten. 1 met een betekenis, en ik weet precies wat en hoe ik het wil. Mijn ouders zijn zwaar tegenstanders van het idee, en daar kan ik wel om lachen. De reactie van mijn moeder was echter nog leuker : " Je mag er 1 laten zetten als je 18 bent" Ja... dat ben ik al haha! Het is mijn eigen lichaam en we hebben het er verder over gehad en ik zelf weet ook dat het nu geen geschikt moment is. De reactie van mijn moeder had zet zo goed die van mijn zussen kunnen zijn. Voor hun blijf ik altijd het kleine zusje, vooral  nu ik zo ziek ben en iedereen zoveel zorgen heeft. Maar ondertussen ben ik wel 18, ook al leef ik niet het leven van een 18-jarige..
Maar die tijd ga ik ooit dubbel inhalen dat weet ik zeker.

Maar we beginnen eerst maar eens met het inhalen van de school achterstand ;)