Terugblik op het jaar tot nu toe

Vorig jaar aan het eind van het jaar 2013 sloten mijn familie en ik het jaar 2013 af. We besloten dan 2014 een beter jaar zou worden. We gingen geen plek meer maken voor achteruit gaan, maar we gingen vanaf nu af aan alleen nog maar vooruit. Op naar een gezondere toekomst. Een toekomst met feestjes, een studie en nog veel meer plannen. Ik denk dat we geen van alles zagen aankomen wat nog komen ging.

Nu zijn we weer maanden verder, twee operaties verder die allebei niet goed gingen, een jaar waarbij ik complicaties kreeg, waarbij ik een darmafsluiting kreeg en de arts zei dat mijn toekomst er niet goed uit zag, waarbij mijn bloed volledig verzuurde en de artsen zeiden dat mijn lichaam het opgaf, maar ook de maanden waarin ik na een middagje shoppen met mijn neef, nicht en vriendinnetje met de ambulance werd afgevoerd!  Mijn ouders,zussen en familie zijn er onvoorwaardelijk geweest! Ze maakte me aan het lachen, maar hielden wederom ook mijn hoofd vast als ik niet meer is staat was zelf te spugen. Ze namen me rustig mee in de rolstoel uit winkelen, maar moesten ook hun plannen verzetten om mij te verzorgen.

De situatie is gecompliceerd en mensen die precies hetzelfde mankeren zijn er bijna niet.  Het is mijn maag waarvoor is velen medicijnen slik om het werkend te houden, mijn dunne darm die al minder gaat functioneren, mijn dikke darm die ontlasting  maar 2 keer per half jaar laat komen, die uitzet en alle organen verdrukt, mijn nieren die bloed blijven lekken, mijn hart en bloedvaten en mijn zenuwstelsel.

Straks als ze besluiten tot een operatie zullen we hopen. Heel erg veel hopen dat het mij iets in levens kwaliteit gaat schelen. Zoals de Arts zei de kans dat het je pijn wegneemt is klein, beter worden wordt je niet, en het kan je situatie nog veel en veel slechter maken. We staan te springen voor de operatie omdat dit geen leven is, en als we de 16e te horen krijgen dat alles doorgaat zijn we blij. Maar dat wordt het ook spannend, zou het werken? Blijft mijn dunne darm goed functioneren, of houd die er mee op? En als het werkt hoeveel verbetering levert het op, of hoeveel verslechteringen. Wat wordt het tweede plan? En wat zijn de vervolg stappen na de eerste operatie? Wij hopen op een beter leven, maar we houden is ons achterhoofd dat het ook anders kan aflopen. Maar zoals ik wel eens tegen mijn ouders zeg : Het geluk moet ooit een keer aan mijn kant komen staan. Dus laten we hopen dat dan dit het moment wordt!