Life goes on..

Hoe graag had ik nu willen schrijven dat Amsterdam spijt had  dat ze in mijn ogen zo nalatig zijn geweest. Dat ze mij gingen helpen, dat ze begrepen dat ik een mens ben, en geen object. Dat hij een arts was die passie had voor zijn werk, en op recht mensen wilde helpen. Maar het heeft geleid tot wederom een teleurstelling, frustraties en veel tijd verspilling. Ze zijn nooit van plan geweest om mij te helpen, en in mijn ogen hebben ze de situatie uit de hand laten lopen. Alles wat ik ooit had en was is er niet meer. Ik kan niet langer mijn passies en ambities volgen terwijl het al een stuk beter met mij had kunnen gaan.

Maar vanaf nu kan ik Amsterdam voor goed achter mij laten, wat er is gebeurt is niet meer terug te draaien. Bovendien is de hele situatie al verdrietig genoeg. Het UMC Radboud is een compleet ander ziekenhuis. De artsen die ik tot nu toe daar heb ontmoet, leven voor hun beroep. Ze zien je als mensen, ze komen hun afspraken na, en ook al weten ze niet altijd de oplossing ze zijn er als je ze nodig hebt. Het geeft rust en het zorgt ervoor dat je vertrouwen hebt in de artsen. Ze gaan de zorg daarom ook volledig overnemen en gaan een volwassen specialisten team opstellen, samen in overleg met 1 arts uit een ander ziekenhuis. Ik heb er vertrouwen in en hoop snel meer te horen, over hoe of wat.

Afgelopen weken bestonden uit examens maken, en spoelingen. Gelukkig heb ik een fantastische school, die het mogelijk maakt dat ik überhaupt examen kan doen. Zonder hun had ik zowiezo geen kans gehad op een diploma.  De afgelopen spoeling was weer met een vriendin. Samen spoelen, een wisselende dag, met goede momenten en slechte momenten, maar samen gaat het zo'n dag zoveel makkelijker. Woensdag mag ik weer spoelen, om 8 uur ben ik alweer in het ziekenhuis. Weer doorbijten, hopend dat de arts langst komt, en ons meer kan vertellen over wat wij nu kunnen verwachten..